من قصد نداشتم در وبلاگم به مسائل و مشکلات کاملا شخصی بپردازم، حالا هم اگر درباره مشکلات مسکن مهر می نویسم، به این خاطر است که قطعا آدمهایی مثل من در این مملکت زیادند که با چنین مشکلاتی مواجهند.

البته در همین ابتدای مطلب تاکید می کنم که من تا همین چند سال پیش حتی خواب خانه دار شدن را هم نمی دیدم و واقعا امیدی به صاحبخانه شدن نداشتم. اگر طرحی مثل مسکن مهر (با همه معایبش) اجرا نمی شد، معلوم نبود که من و امثال من کی و کجا و با چه هزینه هایی صاحب خانه می شدیم. الان هم اگر این مطلب را می نویسم درباره اصل مسکن مهر نیست، درباره معایب متعدد فرهنگی اجتماعی این طرح هم نیست، بلکه فقط درباره عدم نظارت دقیق و مستمر بر چنین پروژه هایی است که باعث شده و می شود تا شیرینی خانه دار شدن در کاممان تلخ شود.

مشکل من و همسایگانم به طور خلاصه بدین شرح است:

حدودا از سال ۸۶ در تعاونی مهر ۳۱ قم ثبت نام کردیم. طبق قولهای مسئولان تعاونی، قرار بود خانه ما یکی دو سال پیش آماده و تحویل داده شود اما به هر دلیلی آماده نشد و رسید به دوران گرانی و تورم. با این توضیح که اگر در موعد مقرر خانه هایمان آماده می شد، تقریبا باید ۱۷ یا ۱۸ میلیون تومان برای خانه دار شدن پرداخت می کردیم (البته جدای از وام) اما چون شرکت به تعهداتش در موعد مقرر عمل نکرد و ما هم به گرانی خوردیم، تاکنون ۲۴ میلیون برای یک واحد ۸۰ متری پرداخت کرده ایم جالب اینکه مسئول تعاونی مدعی است که حالا حالاها باید پول بدهید! در حالی که ساکنین خانه های اطرافمان دقیقا با همین شرایط و با همین افزایش قیمت، بیشتر از ۲۵ میلیون پرداخت نکرده اند….

به هرحال از یک سال پیش فشار اعضا بر تعاونی برای تسریع در امر ساخت و ساز بیشتر و بیشتر شد تا اینکه اوائل تیرماه سالجاری در جلسه ای با حضور اعضا، مسئولین تعاونی و بازرس شرکت، مقررشد چنانچه تا روز ۲۵ تیرماه واحدها تکمیل و به صاحبانشان تحویل داده نشود، تعاونی باید روزانه مبلغی را به عنوان جریمه پرداخت نماید.

گذشت و گذشت تا رسیدیم به روز ۲۵ تیرماه که از تعاونی با اعضا تماس گرفتند و گفتند که بیاید کلید واحدها را تحویل بگیرید. اعضا هم خوشحال از اینکه بالاخره به خانه هایشان می رسند. اما چه خانه هایی! خانه هایی بدون آب و برق و گاز و آسانسور و … حالا کابینت و پکیج و درهای اتاق و حمام و دستشویی بماند!

آن روز متوجه شدیم که مسئول محترم تعاونی فقط برای فرار از پرداخت جریمه، خانه ها را به طور ناقص به اعضا تحویل داده است. یکی دو ماه گذشت. ما هم مشغول نصب پکیج و کابینت و جبران نواقص ساختمان با هزینه شخصی! (یعنی علاوه بر آن ۲۴ میلیونی که به حساب تعاونی واریز کردیم، چند میلیون تومان دیگر هم خرج این واحد ۸۰ متری کردیم که هنوز هم تکمیل نشده!) با توجه به فرا رسیدن مهرماه و بازگشایی مدارس، بعضی خانواده ها سرگردان بودند که بالاخره بچه هایشان را کجا ثبت نام کنند؟ به هرحال مشکلاتی از این قبیل بعلاوه قول و قرارهای شفاهی مسئولین تعاونی مبنی بر تکمیل پروژه تا روزهای آینده، باعث شد که من و چند عضو دیگر تعاونی، با وجود همه نواقص ساختمان، اسباب کشی کنیم و برویم سراغ خانه خودمان.

خلاصه کنم. از همان ابتدای سکونت در خانه های جدید تا دو هفته آب نداشتیم. با پیگیری اعضا، بعد از دو هفته آب ساختمان وصل شد. برق هم تا به حال وصل نشده. از روز اول فقط یک رشته سیم به طور موقت از برق کارگاهی محوطه به خانه هایمان کشیده ایم که با آن فقط می شود لامپ های داخل خانه را روشن کرد! گاز هم نداریم و احتمالا در فصل زمستان هم وصل نمی شود! فعلا مشکلات پخت و پز و شست و شو را نادیده می گیرم اما سرمای هوا را چه کنیم؟ هنوز فصل زمستان نیامده، اما ساختمان تازه ساخت ما سرد است و ساکنان این خانه ها مخصوصا بچه های کوچک سرما خورده و در شرایط سختی زندگی می کنند.

 حالا علت این مشکلات چیست؟ یقه چه کسی را بگیریم و به کجا شکایت کنیم؟ مدیرعامل تعاونی ادعا می کند که پیمانکار دزدی کرده.  پیمانکار هم در مقابل، مدیرعامل را متهم می کند! من کسی را متهم نمی کنم فقط این را می دانم که اگر کسی دزدی کرده باشد، کمترین کار این است که از او شکایت کنند. حال چرا مدیرعامل و پیمانکار محترم از همدیگر شکایت نمی کنند، جوابش را نمی دانم؟!

نکته جالب اینکه در این مدت بازرس شرکت هم که قانونا وظیفه دارد به مشکلات اعضا رسیدگی کند و مراحل ساخت مسکن را زیر نظر داشته باشد، پاسخگو نیست و جواب تلفن اعضا را هم نمی دهد. کلا ناپدید شده…

 سرتان را درد نیاورم. خبر آخر اینکه صبح امروز اداره محترم آب به دلیل بدهی شرکت تعاونی مهر ۳۱ ، آب ساختمان را با وجود سکونت چند خانوار در آن قطع کرده است! ….

دیگر حرفی برای گفتن ندارم. عکس و اخبار بعدی متعاقبا منتشر می شود.

خبر جدید اینکه صبح امروز برق ساختمان ما هم قطع شده

والسلام

رهبر معظم انقلاب برای چندمین بار متوالی فرمودند که به مذاکرات ایران و آمریکا خوشبین نیستند. به عبارت بهتر این سخنان رهبرانقلاب یعنی اینکه، مسئولیت مذاکرات مستقیما متوجه دولت است و آنها طبق تصور و استدلال خودشان حاضر به مذاکره شده اند و رهبری هم به نظر آنها احترام گذاشته است.

البته دلایل رهبرانقلاب برای این عدم خوش بینی، واضح، روشن و کاملا منطقی است. اولا سابقه روابط ایران و آمریکا نشان می دهد که آنها به هیچ وجه قابل اعتماد نیستند. پرونده آمریکایی ها در سالهای قبل و بعد از انقلاب همواره همراه با خیانت، جنایت و دشمنی در حق ملت ایران بوده است. ثانیا آمریکا همین حالا و درست همزمان با ادعای مذاکره هم دست از دشمنی و تهدید ایران برنداشته است.

با این حال دولت تدبیر و امید ظاهرا هنوز امیدوار است که مذاکره به نتایج مطلوبی برسد. یعنی وقتی شعار و سیاست اصلی دولت، مذاکره و تعامل با دنیا مخصوصا کشورهای غربی هست، پس باید به مذاکره خوش بین باشد وگرنه دلیلی ندارد که تمام وقت و انرژی خود را صرف مذاکره ای کند که به آن خوشبین نیست!

حال این سوال مطرح است که با وجود نظرات صریح رهبری درباره مذاکره (که باوجود صدور مجوز به تیم دولت، شخصا به آن خوش بین نیستند) پس چه اصراری به مذاکرات بی فایده؟ پاسخ این سوال کاملا روشن است. سیاست دولت آقای روحانی از ابتدا همین بود. مسئولان فعلی تصور می کنند می شود با آمریکا وارد مذاکره شد و از آن نتیجه گرفت. حتی تا آنجا پیش رفتند که در همان ابتدای کار، به ملاقات وزرای خارجه و تماس تلفنی روسای جمهور ایران و آمریکا رسیدند. در این مدت با تبلیغات رسانه ای و استفاده از اهرمهایی مثل نظرسنجی، سعی کردند که مخالفان مذاکره را مقابل خواست مردم و در اقلیت نشان دهند!

این حرف من، ربطی به سازشکار نامیدن و یا متهم کردن دولت ندارد. آنهایی که قبل و بعد انتخابات، روحانی و تیم همراه او را سازشکار می نامیدند، اسم و رسمشان معلوم و مشخص است. حرف و انتقاد من از جنس دیگری است. حرف من این است که آنها برعکس رهبر انقلاب، تصور می کنند مذاکره با آمریکا احتمالا به نتیجه می رسد. حال این تصور و این نتیجه احتمالی، با توجه به تفاوت جهان بینی، ایدئولوژی، آرمانها، شعارها، منافع و اهداف کلان دو طرف چقدر به واقعیت نزدیک است، باید منتظر گذشت زمان باشیم.

این گذشت زمان البته باید با هوشیاری ما و مهار افراط و تندروی برخی افراد و گروه های سیاسی همراه باشد تا تیم دولت با آرامش خاطر به مذاکرات خود مشغول باشد، تا فردا و پس فردا در صورت شکست احتمالی مذاکرات، بهانه ای نداشته باشند که نگذاشتند! فکر می کنم مجوز رهبری و حمایت ایشان از تیم مذاکره کننده (که البته با نصایح و هشدار و عدم خوش بینی ایشان همراه است) راه هرگونه بهانه ای را در آینده می بندد و در نهایت مردم مخصوصا بهانه گیران متوجه می شوند که حتی در صورت عقب نشینی ما هم، آمریکایی ها دست از زورگویی، طلبکاری و خودبرتر بینی برنمی دارند. از این جهت، شاید تنها فایده و بزرگترین فایده مذاکره همین ارتقاء معرفت مردم باشد.

*مردم ایران، امام خمینی را از طریق نوه و نتیجه و همسایه و کتاب خاطرات این و آن، نشناختند. مردم بی واسطه با امام آشنا بودند و به او اعتماد داشتند. مردم امام را از طریق صفا و سادگیش، تواضع و مهربانیش، صلابت و استواریش، روراستی و صداقتش می شناختند. اصلا نیازی به واسطه نبود. پس آنهایی که به زعم خودشان می خواهند چهره پنهان امام را برای مردم بازگو کنند، به خودشان زحمت ندهند. امام چهره پنهانی نداشت.

*گاهی یدک کشیدن یک اسم، یک کنیه، یک پسوند، لیاقت می خواهد

*نتیجه ی جوگیر شدن و بی محتوا بودن بعضی آدمها، همین است که یک روز با دست خودشان، آبروی خودشان را می برد. آن وقت خیلی ها می فهمند که بین حقیقت و شبه حقیقت، بالاخره یکی را باید انتخاب کنند. بین امام و پایگاهی به نام بیت امام! پایگاهی که این سالها، نه بخاطر حب امام بلکه از سر بغض نائب امام، بهانه ای شده است برای مخالف خوانی! جالب اینکه سیاسی کاران دغلباز که مدعی اجتهاد در افکار امام خمینی، حتی امام معصوم و پیامبر هستند، تاب نقد بیت امام و نوه ها و نتیجه های امام را ندارند!

*ناگفته پیداست که منظورم، نقد است نه اهانت

*خوشبختانه با حماقت این چند نفر…، دوستان امام در یک دوراهی قرار گرفتند و آنهایی که حقیقتا به امام ایمان دارند و آن مرد الهی را فراتر از یک خاطره خانوادگی و سیاسی می دانند، سکوت چند ساله شان را شکستند. البته در این سالها، اهانت هایی به مراتب بدتر و سخیف تر از این خاطره ها و خاله زنک بازی ها به امام صورت گرفت که بخاطر منافع سیاسی و جناحی، معمولا با سکوت و توجیه مدعیان خط امام همراه می شد. به هرحال این بیداری و این غیرتی شدن، هرچند دیرهنگام، مبارک است.